ازدواج  در دشتی

ازدواج در دشتی

در گذشته های نه چندان دور در دیار ما رسم چنین بود که اگر جوانی به سنی می رسید که بزرگان تشخیص می دادند حرفی برای گفتن داردمی گفتندحالا بایدزن وزنبیلی به هم بزند وبزرگترها لازم می دانستند برای اوآستین بالابزنند. جوانان معذب به علت فرهنگ حاکم ، خیلی کم خودشان دختر مورد علاقه را پیدا می کردند و حالا اگر خدای نکرده هم پیدا می کرد باید از فیلترهای متعددی می گذشت تا پذیرفته می شد. پدران و مادران یا بقولی بزرگترها برای او دختری مناسب را می یافتند که درخورشأن خودشان باشد.این انتخاب درغالبا دربین دختران فامیل صورت می گرفت و بر مبنای این ضرب المثل معتقد بودند:"بگردم ای کُه او کُه تا بجورم کُهنه خویشی که غریبی بار مُو نمی برد منزل " و به تعبیری دیگر: قوم اگر گوشتت را بخورد ، استخوانت را دور نمی اندازد. باوردیگری هم داشتند.که عقد دختر عمو و پسر عمو درآسمانها بسته می شود. پس از این که بزرگان خانواده دختری را در نظر می گرفتند و توافق خانواده ی دختر را نیز جلب می کردند بعد از آن به پسر خبر می دادند که ما قرار هست از فلان خانواده و فلان دختر را برایت بگیریم. برخی از نامه هایی که از نسل های قدیم تر بجا مانده است و حکایت هایی که از معمرین شنیده شده است به این مطلب اشاره دارد. در بعضی از این نامه ها ، پدر برای فرزندش که در کشورهای حوزة خلیج فارس یا شهرهای کاری خودمان مانند آبادان کار می کرد ، دختران مورد نظر خودش را نام می برد تا او نیز بدون دیدار و هم صحبتی با او بپذیرد. این پذیرش بیشتر اوقات بر مبنای شناخت از خانوادة دختر و نه خود دختر بوده است. این رسم با شدت و سخت گیری بیشتری هم اکنون نیز در برخی از کشورهای منطقه حاکم است برای نمونه در کشور افغانستان ، بدون آن که پسر ، دختری را ببیند ،طبق توافق خانواده اش،او را تایید می کند.در این معامله مبلغی تعیین می گردد و پسر باید تمام آن مبلغ را بپردازد تا بتواند زنش رابه خانه ببردیااین که بخشی ازمبلغ راپرداخته وزن متعلق به او شود.تا زمانی که مبلغ کامل پرداخت نشده ،زن درمنزل پدرمی ماندامابرای زن و شوهر درمنزل پدرزن اتاقی درنظرگرفته می شود تا زندگی کنند و پس از پرداخت کامل پول،ازآنجا بروند.دراعراب نیز دختر هیچ گونه اختیار وقدرت انتخابی نداشت. در ایران باستان براساس داستان هایی که به ما رسیده است ، اختیار زنان برای انتخاب بیشتر بوده است.درشاهنامه ی فردوسی می خوانیم که تعدادی از زنان در طول تاریخ به سلطنت رسیدند و درداستان خسرو و شیرین نظامی گنجوی آمده است که شیرین خود خسرو پرویز ساسانی را یافت و با او ازدواج کرد . شاید این موارد به دیدگاه جامعه به زن برمی گردد که از موارد فرهنگی است.درفرهنگ ما نه تنها دردشتی بلکه در هیچ جایی ،زن جایگاه خاص خودرانیافته بود که این نکته امروزه رنگ باخته و زنان در عرصه های مختلف حقوقی به دست آورده اند. این بحث رادربخش زنان دشتی درآینده بیشترتوضیح خواهیم دادوآنچه اکنون موردنظرمی باشد ازدواج است.جوانان باید پیشنهاد بزرگترهای خود را می پذیرفتند و همراه با بزرگتری به دیار خانواده دختر می رفتند.